Pomoc LibreOffice 25.2
Poniższe instrukcje i funkcje są używane do obsługi zmiennych. Z funkcji tych można korzystać w celu deklarowania lub definiowania zmiennych, konwersji typów zmiennych lub określenia typu zmiennej.
Konwertuje wyrażenie będące ciągiem lub wyrażenie numeryczne na wyrażenie waluty. Zastosowane separatory dziesiętne oraz symbole waluty zależą od ustawień regionalnych.
Konwertuje wyrażenie lub zestaw wyrażeń na wartość logiczną. Wyrażenie składa się z ciągów znaków, liczb i operatorów. W wyrażeniach dozwolone są porównania, operatory logiczne lub matematyczne.
Przetwarza dowolny ciąg lub wyrażenie numeryczne na wartość typu liczba całkowita długa.
Przekształca dowolny ciąg znakowy lub wyrażenie numeryczne na wyrażenie typu pojedyncza precyzja.
Konwertuje wyrażenie będące ciągiem lub wyrażenie numeryczne na wyrażenie typu variant.
Konwertuje wyrażenie będące ciągiem lub wyrażenie numeryczne na wyrażenie typu variant podtypu "Błąd".
Jeśli nie zostanie określony znak deklaracji typu lub słowo kluczowe, instrukcja DefBool ustawia domyślny typ danych dla zmiennych zgodnie z zakresem liter.
Jeśli znak deklaracji typu lub słowo kluczowe nie zostaną określone, instrukcja DefCur ustawia domyślny typ zmiennych zgodnie z zakresem liter.
Jeśli znak deklaracji typu lub słowo kluczowe nie zostaną określone, instrukcja DefDate ustawia domyślny typ zmiennych zgodnie z zakresem liter.
Ustawia domyślny typ zmiennej zgodnie z zakresem liter w przypadku braku określenia znaku deklaracji typu lub słowa kluczowego.
Jeśli znak deklaracji typu lub słowo kluczowe nie zostaną określone, instrukcja DefErr ustawia domyślny typ zmiennych zgodnie z zakresem liter.
Ustawia domyślny typ zmiennej zgodnie z zakresem liter w przypadku braku określenia znaku deklaracji typu lub słowa kluczowego.
Ustawia domyślny typ zmiennej zgodnie z zakresem liter w przypadku braku określenia znaku deklaracji typu lub słowa kluczowego.
Ustawia domyślny typ zmiennej zgodnie z zakresem liter w przypadku braku określenia znaku deklaracji typu lub słowa kluczowego.
Jeśli znak deklaracji typu lub słowo kluczowe nie zostaną określone, instrukcja DefSng ustawia domyślny typ zmiennych zgodnie z zakresem liter.
Jeśli znak deklaracji typu lub słowo kluczowe nie zostaną określone, instrukcja DefStr ustawia domyślny typ zmiennych zgodnie z zakresem liter.
Ustawia domyślny typ zmiennej zgodnie z zakresem liter w przypadku braku określenia znaku deklaracji typu lub słowa kluczowego.
Sprawdza, czy wyrażenie numeryczne lub ciąg można przekształcić na zmienną typu Data.
Sprawdza, czy zmienna typu Variant zawiera wartość pustą. Wartość pusta oznacza, że zmienna nie została zainicjowana.
Sprawdza, czy zmienna Variant zawiera specjalną wartość pustą, która wskazuje, że zmienna nie zawiera żadnych danych.
Sprawdza, czy wyrażenie jest liczbą. Jeśli wyrażenie jest liczbą, funkcja zwraca wartość True (prawda), w przeciwnym razie False (fałsz).
Sprawdza, czy zmienna jest obiektem, a nie prymitywnym typem danych, takim jak data, liczba lub tekst. Jeśli zmienna jest obiektem, funkcja zwraca True, w przeciwnym razie zwraca False.
Wymazuje zawartość elementów macierzy o stałym rozmiarze i zwalnia pamięć używaną przez macierze o zmiennym rozmiarze.
Określa, czy każda zmienna w kodzie programu musi być jawnie zadeklarowana za pomocą instrukcji Dim.
Wymiaruje zmienną lub tablicę na poziomie modułu (to znaczy nie wewnątrz podprogramu lub funkcji), dzięki czemu zmienne i tablice są dostępne we wszystkich bibliotekach i modułach.
Wymiaruje zmienną lub tablicę na poziomie globalnym (to znaczy nie wewnątrz podprogramu lub funkcji), dzięki czemu zmienne i tablice są dostępne we wszystkich bibliotekach i modułach w bieżącej sesji.
Deklaruje zmienną lub tablicę wewnątrz podprogramu lub funkcji na poziomie procedury. Dane zmiennej lub tablicy są przechowywane także po wyjściu z podprogramu lub funkcji. Poprawne są także konwencje instrukcji Dim.
Zwraca tekst lub wartość liczbową zawierającą informacje o typie zmiennej.
Pozwala adresować obiekt podczas wykonywania programu przez jego nazwę w postaci ciągu.
Pozwala adresować obiekt podczas wykonywania programu poprzez jego nazwę w postaci ciągu.
Umożliwia zdefiniowanie parametrów przekazywanych do funkcji jako opcjonalne.
Zwraca True, jeśli dwie określone zmienne Basic reprezentują tę samą instancję obiektu UNO.